ژاپنی ها پای پلاستیک را به تبلیغات خوراک باز کردند - وبلاگ مایکروتاچ

به گزارش وبلاگ مایکروتاچ، ایرنا/ براساس آخرین خبر و گزارش های بدست رسیده، ژاپنی ها پای پلاستیک را به تبلیغات خوراک باز کردند.

مریم سه دهی درباره فرهنگ خوراک ژاپن و تبلیغات غذا در این کشور گفت: در سرزمین آفتاب هنر آشپزی یک سبک زندگی به شمار می رود. غذاهای ژاپنی بسیار فراتر از خوراک بوده و انعکاس دهنده فلسفه فرهنگی عمیقی هستند که در طول قرن ها تکامل یافته است.

کارشناس توسعه روابط فرهنگی ژاپن گفت: هسته اصلی در غذاهای ژاپنی، مفهوم هماهنگی است که در زبان ژاپنی به wa معروفیت دارد. wa تعادل ظریف و همزیستی عناصر متضاد، طعم ها، بافت ها، رنگ ها و حتی فصل ها در یک وعده غذایی است؛ این اصل نه تنها در آشپزی بلکه در تمام جنبه های زندگی ژاپنی ثابت است.

سه دهی اضافه نمود: رستوران رفتن در فرهنگ ژاپنی نهادینه شده است. خانه های آنها اغلب فضای محدودی دارد و کوچک است به همین خاطر مهمانی ها در بیرون از منزل برگزار می شود و خود ژاپنی ها هم اغلب بیرون از منزل غذا می خورند.

وی گفت: در خیابان های این کشور رستوران زیاد و معمولا هم شلوغ هستند، با توجه به تنوع منوی غذایی، اغلب رستوران ها، غذاهایی که سرو می نمایند به همراه مواد لازم به کار رفته در پخت آن را به مخاطبان خود به شیوه ای خاص و منحصر بفرد نمایش می دهند.

کارشناس توسعه روابط فرهنگی ژاپن بیان نمود: رشته های براق نودل که دور چوب های غذاخوری پیچیده شده، کاسه های پر از برنج به همراه تکه هایی از سبزی های خرد شده، توهم به هوا رفتن بخار از روی بشقاب را ایجاد می نماید، جلوه هایی از شربت آبی و پوسته تخم مرغ که روی توده ای خامه ریخته می شود و روی آن یک میوه گیلاس به مانند نگین جواهری خودنمایی می نماید؛ هر بیننده ای را به امتحان کردنش ترغیب می نماید. حال تصور کنید همه این خوراکی های به ظاهر خوشمزه و وسوسه انگیز چیزی به جز پلاستیک نیست!

سه دهی شرح داد: سانپورو (Sanpuru) یا شوکوهین سانپورو (Shokuhin Sanpuru) کپی غذاهای وسوسه انگیز واقعی است. این شاهکارهای هنری در بیرون رستوران ها، در فیلم های سینمایی یا تلویزیونی به نمایش گذاشته می شود.

کارشناس توسعه روابط فرهنگی ژاپن گفت: در نگاه اول این محصولات دست ساخته ممکن است چیزی بیش از یک شکل تبلیغاتی به نظر نرسد، اما در نگاه دوم حکایت از خلاقیتی بالا دارد. خلق یک دانه کوچک برنج، رشته های ماکارونی یا چرخش ملایم بشقاب تزئین شده، احتیاجمند مهارت بالاست. برای ساخت این قطعات از تکه های رزین به گونه ای استادانه استفاده شده است.

وی گفت: در حالی که فناوری پیشرفته فراوری مواد غذایی غیرواقعی در مقیاس انبوه شکل گرفته اما محصولات سانپورو اغلب به دست صنعتگران آموزش دیده، ساخته می شود تا با ظرافت هرچه تمام تر در معرض دید مخاطبان قرار گیرد. هنرمندان خالق این آثار باید بتوانند موم را به اشکال مختلف دستکاری نموده و لایه های رنگی را با استفاده از قلم مو تغییر دهند. تمام جزئیات باید روی ماکت قرار داده شود. این هنر ترکیبی از مجسمه سازی و نقاشی با حداکثر مجذوب کنندهیت های آشپزی است.

سه دهی درباره تاریخچه سانپورو شرح داد: قدمت سانپورو به طور رسمی به اواخر 1920 میلادی بر می شود زمانی که صنعتگران و سازندگان شمع، اقلام غذایی غیرواقعی فراوری می کردند تا مشتریان رستوران ها بتوانند به راحتی و بدون احتیاج به استفاده از منو، غذای مورد نظرشان را سفارش دهند. با این وجود سنت نمایش یک بشقاب غذا خارج از رستوران به منظور جلب مشتری در سال های 1800 میلادی نیز رایج بوده است.

وی گفت: فرهنگ غذایی ژاپن در دوره ادو (Edo Period) با حضور دستفروشان خیابانی که به بازرگانان و کارگران شهر غذا می فروختند، رونق گرفت. در این دوره مردم به خوردن وعده های غذایی در خارج از منزل روی آوردند. سپس با گذشت زمان و افزایش دامنه گزینه های موجود در منو، نمایشگرهای واقعی جای خود را به نمونه های مشابه و غیراصل دادند.

کارشناس توسعه روابط فرهنگی ژاپن اضافه نمود: یکی از محله های مشهور برای تجربه کالاهای سانپورو، کاپاباشی دوری (Kappabashi-dori) است. این منطقه به علت داشتن فروشگاه های لوازم آشپزخانه صنعتی، چاقوهای آشپزی درجه یک، ظروف سفالی در رنگ ها و طرح های مختلف معروفیت جهانی دارد.

سه دهی گفت: اجناس سانپورو کاربردی و مجذوب کننده هستند و بازدید نمایندگان می توانند در اوقات فراغت خود در فروشگاه های این محله به گردش بپردازند. هنرهای دستی سانپورو فقط برای استفاده افراد حرفه ای نیست. در کارگاه های هنرهای دستی در سراسر ژاپن به افراد غیر حرفه ای علاقمند آموزش داده می شود که چگونه سانپوروی مخصوص خودشان را بسازند، آن را بسته بندی نموده و با خود به منزل ببرند.

سه دهی گفت: در ابتدا بیشتر نمونه های سانپورو با موم ساخته میشد. موم در دسترس بود و به آسانی شکل می گرفت، اما یک نقطه ضعف بزرگ داشت. در دمای حدود 65 درجه سانتیگراد ذوب میشد. در این صورت زمانی که نمونه های غذایی در یک روز آفتابی در یک محفظه شیشه ای قرار می گرفت، در معرض خطر ذوب شدن بود. به همین علت استفاده از موم برای نمونه های غذایی تجاری به شدت کاهش یافت، اما امروزه بیشتر نمونه های غذایی رستوران ها از پلاستیک به ویژه پلی وینیل کلراید (pvc) و نیز مواد دیگری مانند سیلیکون و ژلاتین ساخته می شود.

کارشناس توسعه روابط فرهنگی ژاپن گفت: کالاهای سانپورو محصولی با تاریخچه غنی در ژاپن است. برای ساختن این محصولات به هنرِ دستِ یک متخصص ماهر احتیاج می باشد. هنرمندی دقیق و خلاق و جزئی نگر؛ سانپورو بی شک یک هنر مجذوب کننده است که توجه هر مخاطبی را به خود جلب می نماید. این بار که در خیابان های ژاپن در پی غذای مورد علاقه خود هستید، در زمان عبور از جلوی رستوران ها، سوشی فروشی ها، پیتزا فروشی ها به پیشخوان رستوران ها بیشتر دقت کنید.