کشف یک راز جالب درباره گیاهان مرده!، کانگوروها چگونه محیط زیست را تخریب می نمایند؟ - وبلاگ مایکروتاچ

به گزارش وبلاگ مایکروتاچ، تحقیقی تازه نشان می دهد که کم شدن بقایای مرده گیاهان، چطور جان بعضی گونه ها را در معرض خطر قرار می دهد.

به گزارش همشهری آنلاین و به نقل از ساینس الرت ، زندگی در منطقه ها خشک و بیابانی، کار پرمخاطره ای است. شرایط رشد برای گیاهان سخت است و هر شاخه و برگی ارزش بسیار دارد، حتی شاخه ای که مرده و در حال پوسیدگی است.

مطالعه جدیدی که در منطقه حفاظت شده ایستگاه بولکوماتا (Boolcoomatta) در استرالیای جنوبی انجام شد، اهمیت به جای مانده های گیاهی در سوخت رسانی به زیست بوم بیابانی را نشان داد و اتحاد پنهان میان موریانه ها و دینگو ها را آشکار کرد.

مایک لتنیک، زیست شناس از دانشگاه نیو ساوت ولز (UNSW) می گوید: تحقیقات زیادی در زیست بوم های خشک بر روی شبکه های غذایی سبزی متمرکز شده اند که دوره های رونق ناشی از رویداد های بزرگ بارندگی را آنالیز می نمایند. در این دوره های شکوفایی گیاهان بیابانی شکوفه می دهند و گونه های جانوری افزایش می یابند و گیاهخواران و جوندگان با حجم زیادی از غذا احاطه می شوند. دوره های خشک تر، زیست بوم کمتر جنب و جوش دارد و از همین رو، توجه کمتری را به خود جلب می نمایند. اما این زمان های خشک بسیار مهمند، چرا که بر زندگی در نواحی بیابانی غالب هستند.

محققان در مطالعه ای تازه، توانستند تاثیر علف خواران بزرگ بر شبکه های غذایی قهوه ای را کشف نمایند. شبکه های غذایی قهوه ای آن هایی هستند که منبع اصلی غذایی در آن ها، اغلب پوشش گیاهی در حال پوسیدگی است تا گیاهان زنده. این بافت گیاهی در حال پوسیدگی زمانی که به وسیله جانورانی مانند موریانه ها و کرم ها که غذای مهره داران کوچکند مصرف گردد، به انرژی غذایی برای بقیه قسمت های شبکه تبدیل می گردد. شبکه غذایی قهوه ای در بیشتر زیستگاه ها وجود دارند، اما تاثیرشان در جا هایی با منابع غذایی کمتر، مثل بیابان ها و سرزمین های خشک روشن تر است.

در این تحقیق، معلوم شد که زیست توده مرده کمتر، در اثر چرای بیش از حد گیاهخواران می تواند منجر به کاهش موریانه ها گردد. کاهش موریانه ها می تواند منجر به کاهش مارمولک ها و پستانداران در زیست بوم های خشک گردد، چرا که آن ها غذای بسیاری از این مهره داران کوچک هستند.

این یافته ها با مطالعات اجرا شده در منطقه ها حاصلخیزتر، جایی که افزایش گیاه خواری در واقع شبکه غذایی قهوه ای رنگ را تقویت می نماید و چرخه نیتروژن را افزایش می دهد، در تضاد است.

با این حال، در صحرا که در حال حاضر اندازه کمی گیاه در آن رشد می نماید و حیوانات گیاهخوار بیشتر پوشش گیاهی را می بلعند، بقایای کافی برای موجوداتی که از گیاهان مرده تغذیه می نمایند وجود نخواهد داشت. در نتیجه چیزی هم برای پستانداران کوچک باقی نمی ماند.

مدتهاست ثابت شده که کانگورو ها در سراسر استرالیای خشک بیش از حد هستند. این مشکل، تا حدی به این علت است که یک جزء حیاتی در شبکه غذایی سبز و قهوه ای غایب است: شکارچی راس هرم.

انسان ها دینگو ها را از بسیاری از زمین های خشک بیرون نموده اند تا از گوسفندان در حال چرا محافظت نمایند، تا جایی که یک حصار دینگوی بزرگ به طول 5600 کیلومتر (3490 مایل) در سراسر جنوب شرقی استرالیا ساختند.

کانگورو ها در بسیاری از منطقه ها خشک استرالیا به تعداد زیاد دیده می شوند، زیرا جمعیت شکارچی اصلی آن ها یعنی دینگو، سرکوب شده است. ایجاد نقاط آب مصنوعی برای تامین آب دام، و به طور ناخواسته برای کانگوروها، به کانگورو ها یاری نموده است تا در سرزمین خشک زنده بمانند.

تحقیقات قبلا نشان داده بود که فقدان این شکارچیان راس هرم غذایی چطور می تواند بر سطح پوشش گیاهی تاثیر بگذارد.

حذف دینگو ها از منظره ها، علفزار های بومی استرالیا را به سمت زمین های با پوشش درختچه ای سوق داده است. این موضوع فضای مناسبی برای گربه ها و روباه های وحشی فراهم می نماید که می توانند کیسه داران بومی در معرض خطر انقراض را ببلعند. چرای بیش از حد، شکل تپه های شنی را تغییر داده و تفاوت در الگو های پوشش گیاهی منطقه، حتی از فضا هم قابل مشاهده است.

با این حال، بدون اطلاع بیشتر مردم، از بین بردن یکی از حیاتی ترین بخش های شبکه های غذایی طبیعی قاره خشک ادامه دارد. اگرچه برای تایید این نتایج به کار بیشتری احتیاج است.

این تحقیق در نشریه Ecosystems منتشر شده است.