چرا سوییچ 2 باید از بازی های نسل قبل پشتیبانی کند؟ - وبلاگ مایکروتاچ

به گزارش وبلاگ مایکروتاچ، نینتندو هنوز اعلام نکرده که کنسول بعدی اش - که ما فعلاً آن را نینتندو سوییچ 2 صدا می کنیم - از قابلیت اجرای بازی های نسل قبل (سوییچ) پشتیبانی می کند یا خیر. سکوت نینتندو در این زمینه لزوماً چیزی را نشان نمی دهد زیرا تا به امروز به صورت رسمی جزئیاتی از این دستگاه منتشر نکرده و حتی آن را به صورت رسمی معرفی نکرده است. اما باید با این قابلیت سازگار باشد، درست است؟ محال است که مهندسان نینتندو بتوانند کنسولی را در سال 2025 عرضه کنند که از قابلیت پشتیبانی از بازی های نسل قبل پشتیبانی نکند… واقعاً می توانند؟

به احتمال زیاد، بله، سوییچ 2 با قابلیت پشتیبانی از بازی های نسل قبل سازگار خواهد بود، به این معنی که می تواند بازی های کنسول سوییچ را اجرا کند اما هر کسی که از تاریخچه بازی های کنسول آگاهی داشته باشد، می داند که این یک امر مسلم نیست. چندین دلیل وجود دارد که چرا نینتندو و شاید هر تولیدکننده کنسول دیگری آمار خوبی در این زمینه ندارد. اگرچه این ویژگی همیشه در صدر فهرست خواسته های بازیکنان بوده است، مدت کمی است که به یک انتظار تبدیل شده که عدم وجود آن پذیرفتنی نیست.

در حالی که حتی نمونه هایی از پشتیبانی از بازی های نسل های قبل در دهه 1980 میلادی، سال های آغازین صنعت کنسول بازی، پیدا می شود، این ویژگی بسیار نادر بوده است. تغییر مداوم ویژگی های فیزیکی دستگاه ها این امر را تضمین می کرد. منطقی به نظر می رسید که کنسول شما بازی های مشابهی را اجرا نکند زیرا کارتریج ها در اسلات تعیین شده جا نمی شوند و در واقع فرمت تحویل نرم افزار یکی از دو مانع فنی اصلی برای سازگاری با این قابلیت است.

عامل دیگر چگونگی اجرای بازی های نسل قبل روی سخت افزار نو است و سه راه برای انجام آن وجود دارد. یکی شبیه سازی نرم افزار است که در آن یک پردازنده قوی تر برنامه ای را اجرا می کند که به آن اجازه می دهد وانمود کند که یک تراشه قدیمی تر است که یک بازی چند ساله را اجرا می کند. این فراتر از توانایی هایی بسیاری از چیپسِت های کنسول ها تا دهه 2000 میلادی بود. راه دوم این است که یک چیپست دیگر را درون دستگاه قرار داد که بتواند بازی های قدیمی را اجرا کند. در حالی که قطعات قدیمی تر معمولاً وقتی که جانشین های آن ها به بازار می آیند بسیار ارزان تر می شود، هنوز میزان قابل توجهی به هزینه ساخت کنسول اضافه می کنند. سومین راه هم این است که چیپست نو را بر اساس معماری قدیمی قرار دهیم تا بتواند بازی ها را به صورت بومی اجرا کند که واقعاً تنها با آخرین نسل کنسول ها امکان پذیر شده است.

این سونی بود که در سال 2000 با کنسول پلی استیشن 2 آغاز به تغییر نگرش نسبت به سازگاری با بازی های نسل قبل کرد. مهندسان آن با هوشمندی از CPU پلی استیشن 1 به عنوان یک پردازنده ورودی/خروجی مجدداً استفاده کردند و این یعنی کنسول نوتر قادر به اجرای بازی های پلی استیشن 1 بود. محبوبیت انبوه پلی استیشن 2 باعث شد این جن به سختی دوباره در بطری قرار گیرد اما صنعت بازی های ویدئویی مطمئناً تلاش خود را کرد - به ویژه سونی.

اولین مدل های پلی استیشن 3 می توانست بازی های پلی استیشن 2 را اجرا کند اما هزینه گنجاندن چیپست های پلی استیشن 2 بسیار زیاد بود و سونی به سرعت آن ها را از مدل های بعدی حذف کرد. با این حال، معماری پلی استیشن 3 آنقدر پیچیده و منحصربه فرد بود که تا به امروز شبیه سازی و تقلید از آن تقریباً غیرممکن است و گنجاندن آن به عنوان سخت افزار بسیار گران است - این یک نسل از دست رفته است. به نظر می رسید که بی تفاوتی نسبت به این ویژگی از سوی مدیران بالا رتبه آمده است. در اواخر سال 2017، رئیس وقت پلی استیشن، جیم رایان، این قابلیت را به عنوان یکی از آن ویژگی هایی خطاب کرد که زیاد درخواست می شود اما در واقع زیاد استفاده نمی شود و وقتی از او درباره نسخه های کلاسیک گرن توریسمو در پلی استیشن 2 سؤال شد، گفت: چرا کسی باید این را بازی کند؟

سابقه نینتندو در زمینه سازگاری با بازی های نسل قبل در این دوره بهتر بود - تا زمانی که با نیازهای شرکت مطابقت داشت. بازی های گیم کیوب در مدل های اولیه Wii و بازی های Wii در Wii U قابل بازی بودند، و بیشتر کنسول های دستی نینتندو می توانستند کارتریج های نسل قبلی را اجرا کنند. با این وجود، زمانی که سوییچ در سال 2017 وارد بازار شد، نینتندو خود را در بن بست تکنولوژیکی دید. اصرار آن بر ویژگی های سخت افزاری عجیب و غریب مانند صفحه نمایش دوگانه و کنترل حرکتی، سازگاری با نسل قبل را در بهترین حالت به یک سردرد شدید و در بدترین حالت به امری غیرممکن تبدیل کرد. این موضوع در کنار مأموریت نینتندو برای متحد کردن کنسول خانگی و دستی، باعث شد تا نینتندو احساس کند که باید از نسل Wii U و 3DS فاصله بگیرد. حتی شبیه سازی بازی های کلاسیک از طریق کنسول مجازی (Virtual Console) حذف شد (اگرچه این مسئله در نهایت به عنوان حق اشتراک Nintendo Switch Online برگشت).

با این حال، بادهای غالب در صنعت در جهت معکوس حرکت می کردند. کنسول های خانگی اکنون به میزان ای قدرتمند بودند که شبیه سازها را به راحتی اجرا کنند، در حالی که استانداردسازی فرمت های تحویل محتوا - ابتدا دیسک ها و سپس دانلود دیجیتالی - مانع دیگری را برطرف کرده بود. فرهنگ بازی نیز در کنار فناوری در حال رشد بود؛ با اهمیت کمتری به تازگی و پیشرفت تکنولوژیکی و تمرکز بیشتر بر حفظ و در دسترس بودن عناوین قدیمی تر. تحت مدیریت فیل اسپنسر (که به جرأت می توان گفت بیش از جیم رایان از طرفداران بازی های قدیمی است)، ایکس باکس کار سختی را آغاز کرد که فهرست بازی های ایکس باکس اورجینال و ایکس باکس 360 را از طریق شبیه سازی، بازی به بازی در دسترس قرار داد. همچنین قول سازگاری کامل از نسل قبل را برای نسل بعدی خود داده است و همین سونی را تحت فشار قرار می دهد تا همین کار را برای پلی استیشن 5 انجام دهد.

همه این هیاهو برای قابلیتی است که خیلی درخواست شده اما در واقع زیاد استفاده نمی شود؟ فشار قابلیت پشتیبانی از بازی های نسل قبل ایکس باکس یک ترفند روابط عمومی خوبی بود اما از راه های دیگر سرمایه گذاری هوشمندانه ای بود. اسپنسر تا حد زیادی به لطف پلتفرم استیم متوجه شده بود که درک بازیکنان از پلتفرم های بازی تغییر کرده است. با استیم، پلتفرم حساب کاربری و کتابخانه متصل به آن بود. سخت افزار در اطراف آن تغییر کرد اما کتابخانه بازی ها ثابت ماند و اینجاست که سرمایه گذاری بازیکنان - چه مالی و چه عاطفی - واقعاً وجود دارد.

تصمیم نینتندو برای آغاز از صفر با سوییچ عاقلانه بود. چشم انداز آن از یک سیستم دستی هیبریدی بسیار محبوب بوده و نسبت به دهه گذشته تجربه های سخت افزاری عجیب و غریب با جریان اصلی بازی سازگارتر است. اما با فرض اینکه کنسول بعدی نینتندو از همان فرمت پیروی می کند - و گزارش ها نشان می دهد که چنین خواهد شد - پس قابلیت پشتیبانی از بازی های نسل قبل یک قابلیت لوکس نخواهد بود بلکه یک نیاز پایه برای آن است.

مردم دیگر نمی خواهند تجربه بازی های قدیمی تر را متوقف کنند و نمی خواهند با انبوه بازی های دیجیتالی که طی سالیان زیاد جمع آوری کرده اند و البته نمی تواند مثل بازی های فیزیکی آن ها را روی قفسه قرار دهند یا دوباره بفروشند، خداحافظی کنند. سوییچ رقبای نوظهوری دارد که می توان به استیم دک و نسل نوی از کامپیوترهای شخصی دستی اشاره کرد که دسترسی به کتابخانه وسیعی از بازی های دهه های قبل را فراهم می کنند. به لطف پلی استیشن 5 و ایکس باکس سری ایکس، بازیکنان حتی در هنگام اجرای بازی های قدیمی تر روی سخت افزار قدرتمندتر، انتظار افزایش عملکرد را دارند.

دستیابی به سازگاری با بازی های نسل قبل در سوییچ 2 چیزی بیش از یک چالش فنی برای نینتندو است. این موضوع همچنین این شرکت اهل کیوتو (Kyoto) را ملزم می کند که برخی از عمیق ترین غرایز خود را کنار بگذارد. این شرکتی است که مدت هاست از بازسازی، بسته بندی و انتشار مجدد کاتالوگ خود در نسخه های نو پر زرق وبرق سود برده است. شاید بهترین مثال، Mario Kart 8 Deluxe باشد، پورت یک عنوان Wii U که اکنون یکی از پرفروش ترین بازی های تمام دوران است. این شرکتی است که همیشه به نوآوری ها و ترفندهای سخت افزاری اهمیت می دهد و باید این وسوسه را مهار کند و برای اطمینان از سازگاری با کتابخانه سوییچ، یک طراحی محافظه کارانه ارائه دهد.

خوشبختانه، نشانه هایی قوی وجود دارد که تیم رهبری نینتندو این واقعیت را می داند، از گزارش های مربوط به طراحی آشنای سوییچ 2 تا اظهارنظر رئیس شرکت یعنی شانتارو فوروکاوا که بر اهمیت اکانت های نینتندو در ارائه انتقال روان به نسل بعدی تأکید می کند؛ اما با وجود اینکه ویژگی پشتیبانی از بازی های نسل قبل اکنون به عنوان یک ویژگی بدیهی تلقی می شود، پیاده سازی آن یک چالش غیر پیش پا افتاده است و اجرا همه چیز است. نینتندو با فروش 140 میلیون کنسول و داشتن سهم گسترده ای از بازار و تسلط کامل بر جایگاهی که ایجاد کرده است، در موقعیتی غبطه انگیز واقع شده است و در حال آماده شدن برای عرضه کنسول بعدی خود است. با این حال، اگر سازگاری با بازی های نسل قبل به درستی انجام نشود، همه این ها می تواند به یک تهدید تبدیل شود.

منبع: Polygon