تئاتر؛سرزمین هیچ کس - وبلاگ مایکروتاچ

به گزارش وبلاگ مایکروتاچ، تهران (پانا) - حالا دیگر تعطیلی و بازگشایی تئاتر در دوران کرونا به قصه ای تکراری تبدیل شده که به سادگی نمی توان درباره آن قضاوت کرد و این چنین است که به فاصله اندکی بعد از تازه ترین تعطیلی تئاتر که از شنبه هفته سپری شده شروع شده است، سالن های خصوصی تصمیم گرفته اند فعالیت خود را از روز یکشنبه 20 تیر ماه از سر بگیرند ولی مجموعه های دولتی تا لحظه انتشار این گزارش، همچنان تعطیل هستند.

به گزارش ایسنا، از ابتدای همه گیری کرونا، سالن های تئاتر جزو اولین مکان هایی بودند که بر اساس بخشنامه وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی خیلی زود تعطیل شدند و در یک سال و نیم گذشته بارها با خبر تعطیلی و بازگشایی تئاتر رو به رو شده ایم.

به تازگی و در شرایطی که سالن های نمایشی اندک رمقی پیدا نموده بودند و بعضی گروه های تئاتری از استقبال تماشاگران نمایش هایشان دلگرم شده بودند، ورود موج پنجم کرونا و توسعه گونه دلتای آن، برای چندمین بار سالن های تئاتر را به تعطیلی کشاند.

از روزهای پایانی هفته گذشته با اعلام قرمز شدن شرایط تهران از نظر شیوع کرونا، سالن های تئاتر و گروه های نمایشی پیش بینی می کردند که تعطیلی دیگری در راه است زیرا طبق بخش نامه ای که پیش تر از سوی ستاد ملی مقابله با کرونا اعلام شده بود، فعالیت مشاغل گروه دو که تئاتر هم از ابتدای امسال در آن نهاده شد، به هنگام شرایط قرمز به صورت اتوماتیک تعطیل خواهد شد.

بر همین اساس روابط عمومی سالن های دولتی همانند مجموعه تئاتر شهر و تالار هنر طی اطلاعیه ای خبر دادند که اجرای نمایش هایشان تا اطلاع ثانوی تعطیل است. البته در این میان مجید رجبی معمار، مدیرعامل خانه هنرمندان ایران از عملکرد مرکز هنرهای نمایشی در این زمینه انتقاد داشت و گله مند بود که چرا این تعطیلی به صورت رسمی به مجموعه های نمایشی ابلاغ نشده و فقط به سایت های فروش بلیت اعلام شده است.

اما در آخرین ساعات روز چهارشنبه 16 تیر ماه بعضی از تماشاخانه های خصوصی در صفحات رسمی شان اعلام کردند که فعالیت های خود را از روز یکشنبه 20 تیر ماه ادامه خواهند داد و این در حالی است که مجموعه های دولتی همچنان تعطیل هستند.

در شرایطی که هر روز اخبار گوناگونی درباره افزایش ابتلا به گونه دلتای کرونا می شنویم، طبیعتا نمی توان به آسانی درباره فعالیت سالن های تئاتری حکم قطعی داد اما از سوی دیگر در دوران سخت مالی که بسیاری از فعالان تئاتر، امکان اشتغال و کسب عایدی نداشته اند و کمرشان در زیر فشارهای نفس گیر مالی خم شده، نمی توان مانع فعالیت آنان شد. به همین علت است که مجموعه های خصوصی که بیشتر آنها ساختمان های استیجاری در اختیار دارند، دیگر توان ادامه تعطیلی را نداشتند و اعلام بازگشایی کردند.

با این حال کدام انسان خردمندی است که در شرایط سخت فعلی که هر آن بیم ابتلا به این ویروس نفرت انگیز وجود دارد، حاضر باشد از جان و سلامتی خود بگذرد و خطر کند؟ بارها در گفتگوهای رسمی و غیررسمی شنیده ایم که فعالان تئاتر نام نموده اند اگر راه دیگری برای کسب عایدی و البته فرار از بطالت بیکاری داشتند، حاضر نمی شدند این چنین خود را به خطر بیندازند. البته در این بین بعضی از آنان هم گله مند بودند و هستند که وقتی فعالیت دیگر اصناف مانند مراکز خرید، کافه ها و رستوران ها بلامانع است، چرا همواره تئاتر، اولین جایی است که باید به تعطیلی تن بدهد. بویژه با در نظر گرفتن این نکته که پروتکل های بهداشتی در تئاتر بارها بیش از مکان هایی مانند کافه و رستوران رعایت می گردد.

اگر هزار صغری و کبری دیگر هم بچینیم، درباره تعطیلی یا فعالیت تئاتر نمی توان به راه حلی قطعی رسید ولی آنچه واضح و مبرهن است، این است که جامعه تئاتری حق دارد بابت بی برنامگی ها دلگیر و گله مند باشد. یک سال و شش ماه از ورود کرونا می گذرد و با شرایطی که در زمینه واکسیناسیون داریم، هیچ تعیین نیست این ویروس تا چه زمانی بر زندگی ما سایه بیندازد. بنابراین خیلی طبیعی است که باید برای کسب و کار هنرمندان تئاتر چاره ای اندیشیده می شد. چگونه ممکن است کسانی که هیچ منبع عایدی دیگری جز تئاتر ندارند و گناه شان این است که جز کار نمایش، کار دیگری نمی دانند، در شرایط مالی فعلی که خود مسئولان هم به سختیِ فزاینده آن معترف هستند، بدون هیچ عایدیی بتوانند زندگی نمایند.

قرار نیست عزت انسانی خانواده تئاتر را که افرادی شکیبا و کوشش گر هستند، با دادن یاری هایی صدقه مانند خدشه دار کنیم (حال بماند که اصولا هیچ نهادی هم پول اضافه ای ندارد که در این زمینه دست به جیب گردد) اما به نام مدیر و مسول و وزیر در برابر اشتغال این خانواده وظایفی داریم.

بر ما ببخشایید که بار دیگر موضوعی تکراری را مطرح می کنیم اما قصه همان قصه فریادی است که هنوز به جایی نرسیده است.

در تمام دوران کرونا که بیشتر جشنواره های هنری با هر کیفیتی برگزار شدند، هیچ تدبیری اندیشیده نشد تا ایده هایی که جامعه تئاتری در خلال گفتگوهای مطبوعاتی خود درباره ایجاد فضای کار مطرح می کرد، آنالیز و اجرایی گردد. هرچند عملی کردن بعضی از این ایده ها همانند از سر گیری ساخت تله تئاتر به علت بروکراسی های عجیب و غریب تلویزیون، سخت می نمود ولی فعالان تئاتر در این دوران پیشنهادهای گوناگونی برای فراوری تئاتر در فضای مجازی و شبکه نمایش خانگی، اجرای نمایش در فضای باز، آماده سازی تک گویی های نمایشی، همکاری با وزارت بهداشت برای فراوری نمایش هایی با محتوای آموزشی در زمینه کرونا و ارایه این نمایش ها در فضاهایی مانند تلویزیون یا صفحات مجازی و ... مطرح کردند و در این میان راه اندازی سامانه ای مانند تلویزیون تئاتر ایران که خود می توانست امکانی تازه برای اشتغال هنرمندان این رشته باشد، هم آنچنان کُند و مبهم پیش رفت که هیچ امیدی به یاری رسانی آن نیست.

بگذریم، در دوره ای که اسباب افسردگی و سرخوردگی از هر جهت مهیاست، بی انگیزه کردن و دلسرد کردن جوانان تئاتری که در این روزهای سخت چراغ صحنه را روش نگه داشتند و قرار است در ترسیم آینده فرهنگی کشورمان، نقش داشته باشند و از سوی دیگر بی اعتنایی به نسل میانه که سرمایه های معنوی کشورمان هستند که سال ها برایشان هزینه نموده ایم و کم توجهی به بزرگترهایی که مویشان را در راه اعتلای هنر این سرزمین سپید نموده اند، شایسته مسئولان فرهنگی و هنری کشور ما نیست، کشوری که همچنان در جهان به فرهنگ و هنرش شناخته می گردد.