بازیگر عصبانی و صندلی های خالی - وبلاگ مایکروتاچ

به گزارش وبلاگ مایکروتاچ، روحانی که بی بهانه به این و آن می تازد، به نوعی پاسخ سخنان خود را هم می دهد.

به گزارش گروه رسانه های وبلاگ مایکروتاچ،محمد صرفی طی یادداشتی در روزنامه کیهان نوشت : سخنان تند و توأم با عصبانیت آقای روحانی در یزد را می توان از این دریچه نگریست که اگرچه ظاهری تهاجمی، جنجالی و افشاگرانه دارد اما همه اینها روی دیگر نوعی استیصال است و از این منظر نه جای تعجب دارد و نه چندان جای نگرانی، چرا که چنین رویه ای قابل پیش بینی بود.

رئیس دولت به جد تحت فشار است. دولت تدبیر و امید که خود را قهرمان دیپلماسی و متخصص مذاکره می دانست، به دلایل مختلف که بخش عمده ای از آن به اشتباهات محاسباتی و عملیاتی خود دولت بازمی شود، در این میدان بازنده بوده است. برجام که قرار بود سکوی پرش و نقطه اتکای روحانی و دولتش باشد اینک به بزرگ ترین نقطه ضعف آن بدل شده است. با خوش بینی مفرط، امتیازهای کلان داده شد و نه تنها گره ای گشوده نشد که مسائل افزون نیز شد.

برجام خشت نخستین و کجی بود که دیوار شش ساله دولت را تا ثریا کج بالا برد. به امید برجام، اقتصاد مقاومتی به عنوان تنها نسخه واقع بینانه رفع مسائل اقتصادی کشور به حاشیه رفت و برای دولتمردان بیشتر زینت المجالس بود تا یک نقشه راه عملیاتی. برنامه ریزان اقتصادی، بودجه نویسان، وزارتخانه ها، بانک ها، بنگاه های اقتصادی، تولیدکنندگان، واردکنندگان و صادرکنندگان و سایر دست اندرکاران و اجزای اقتصادی کشور تمام نگاه خود را معطوف به مذاکرات و سپس برجام کرده و تصمیمات و حرکات های خود را با آن تنظیم کردند.

واردات بی رویه کالاهای غیرضروری تنها یکی از آثار مخرب این موضوع بود. ارز ارزشمند کشور برای خرید غذای سگ و خاک گربه هزینه شد و یا اقلام دیگری که هرچند نیاز بود اما امکان تولید آن در داخل وجود داشت و واردات بی رویه آنها نتیجه ای نداشت جز تعطیلی کارخانه ها و بیکار شدن کارگران و سوق دادن سرمایه داران به سمت فعالیت های غیرمولد. به اسم جذب سرمایه خارجی، فرصت های اقتصادی در اختیار شرکت های خارجی قرار گرفت و در هیاهوی این خر برفت و خر برفت صدای پژوهشگر، کارآفرین، سرمایه گذار و تولیدکننده داخلی به جایی نرسید.

تفکری که در عرصه دیپلماسی منجر به برجام شد روی دیگر خود را در اقتصادی که قرار بود نئوکینزی باشد خود را نشان داد. آقای روحانی کتابی دارد با عنوان امنیت ملی و نظام اقتصادی ایران که در صفحه 782 آن آمده؛ پس از بررسی انواع مکاتب اقتصادی و ارزیابی آنها از منظر اسناد فرادستی نظام... به نظر می رسد نظریه های مکاتب نهادگرایان و کینزی های جدید با الگوی مطلوب توسعه در جمهوری اسلامی ایران قرابت بیشتری دارد. نوبخت 9فروردین سال 1395 و در حالی که سخنگوی دولت بود در برنامه تلویزیونی گفت وگوی ویژه خبری بر این نسخه صحه گذاشت و گفت: مدل الگوی اسلامی- ایرانی و سیاست های اقتصاد مقاومتی، به طور کامل در کتاب امنیت ملی و نظام اقتصادی ایران تصویر شده است. فارغ از اینکه این نسخه چقدر برای ایران مناسب بود اما خروجی دولت در عمل آن شد که وزیر مسکن آن پس از 5 سال تصدی این وزارتخانه در حالی که خود صاحب منزلی قصرگونه بود افتخارش را نساختن حتی یک باب خانه برای مردم مطرح کرد و رفت!

کارنامه دولت در حوزه مسکن چندین طرح است که از روی کاغذ فراتر نرفته و اگر کسی پشت گوش خود را دید، مردم هم خانه های طرح بازآفرینی شهری و مسکن اجتماعی و مسکن امید و... را دیدند. در عرصه عدالت، حقوق های نجومی سربر می آورد و حقوق های چندده و حتی چندصد میلیونی داده شده و بدتر آنکه از آنها دفاع نیز شد. افزایش شکاف طبقاتی و بالا رفتن ضریب جینی روی دیگر این سکه است. در حالی که خرید مسکن که نه، اجاره آن در پایتخت برای بسیاری از زوج های جوان به ماموریتی غیرممکن تبدیل شده است، مال سازی سرعتی دوچندان گرفت و تهران به تسخیر مال ها درآمد.

جالب تر آنکه مسائل اقتصادی و گرفتاری معیشتی مردم هم ابزاری شد برای قالب کردن برجام. وقتی دولت اولین سبد کالا را میان مردم در سال 92 توزیع کرد سایت حامی دولت خبرآنلاین از واقعیت این حرکت پرده برداشت و 19 بهمن همان سال در گزارشی با عنوان جایزه بهترین کارگردانی برای حسن روحانی؛ در حاشیه چگونگی توزیع کالاهای اساسی نوشت:

توزیع سبد کالا به مردم با شیوه ای که انجام شد، نه یک اتفاق بود و نه عملی که تبعات آن برای روحانی و مردانش غیرقابل پیش بینی باشد. او دقیقا همین اتفاق - ازدحام، دعوا و مرافعه و احیانا له شدن در زیر دست و پا - را پیش بینی می کرد و اصلا آن را برای پیشبرد استراتژی خارجی خود لازم داشت[!] به عبارت دیگر روحانی به یک نمایش داخلی برای ارائه در جشنواره های سیاسی خارجی نیازمند بود. نگاه کنیم به اظهارات اخیر وندی شرمن که گفته است شما در اخبار دیدید که ایران اخیرا به طور قابل مشاهده ای غذا بین مردم فقیر جامعه اش توزیع کرده تا نشان دهد کاهش هدفمند و محدود تحریم ها، تاثیر مستقیم بر مردم این کشور داشته است. به هر حال این دقیقا همان نتیجه ای بوده که روحانی از توزیع سبد کالا در میان مردم داشته است، اینکه تحریم ها بر روی مردم ایران تاثیر مستقیم و انکارناپذیر داشته؛ اینکه اوضاع اقتصادی مردم ایران نه تنها رو به راه نیست بلکه حاضرند برای چند عدد مرغ و چند کیلو برنج با یکدیگر درگیر شوند. درست است که روش توزیع سبد کالا چندان مناسب نبود، اما اگر با این نمایش بتوان جایزه اول بهترین اثر را در فستیوال سیاست جهانی به خود اختصاص داد، به تحقیر چند روزه ای که بازیگران آن شدند، می ارزید!

عوارض برجامیزه شدن در عرصه سیاست داخلی و فرهنگ نیز خود را نشان داد. نیروهای انقلابی و حزب اللهی به بهانه های مختلف و واهی به حاشیه رانده شده و طرد شدند. هرکس کوچک ترین انتقادی از دولتِ پناه بر خدا از بستن دهان منتقدان کرد، چیزی جز یک دوجین فحش و شکایت و دادگاه و پاسگاه ندید. جنجال کنسرت و فرستادن زنان به ورزشگاه بزرگ ترین دستاوردهای دولت در عرصه فرهنگی و اجتماعی هستند.

نتایج نظرسنجی ها درباره محبوبیت رئیس جمهور دماسنج اوضاع دولت است. آنچه گفته شد شمایی کلی از شرایط دولت در هفتمین سال خود است. خود را جای آقای روحانی بگذارید. چه حرف حسابی برای گفتن می ماند؟ پس چه جای تعجب دارد که رئیس جمهور با تحریف مسلمات تاریخی، بگوید: پیامبر(ص) با کفار پیمان می بست و وقتی کفار پیمان را می شکستند دوباره با آنها پیمان می بست. مگر آنکه جناب روحانی اسناد تاریخی جدیدی را درباره ماجراهای پیمان پیامبر(ص) با قبیله یهودی بنی نضیر و صلح حدیبیه با مشرکان مکه کشف کرده باشند!

روحانی که بی بهانه به این و آن می تازد، به نوعی پاسخ سخنان خود را هم می دهد. وی در جلسه شورای اداری استان یزد گفته است: بعد از انتخابات 4 سال باید آتش بس اعلام شود و همه باید با هر عقیده و نگرشی با فرد انتخاب شده کار کنند تا زمان انتخابات بعدی فرا برسد. در زمان جاهلیت هم جنگ در 4 ماه تعطیل می شد اما گویا در کشور ما، ماه حرام هم نداریم!

سخنان جنجالی اخیر آقای روحانی را باید از زاویه شرایط و کارنامه دولت ایشان دید و به تحلیل نشست. شرایطی که به قول یکی از حامیان دولت، از آن 24 میلیون رای الان 240 هزار رای هم نمانده است. اما متاسفانه ایشان نشان داده است برای اهداف سیاسی و انتخاباتی حاضر است دست به هر نمایشی بزند. نمایش هایی که پروپا قرص ترین تماشاچیان هم دیگر حوصله آن را ندارند و برایشان تکراری و خالی از معناست.

بازگشت به صفحه رسانه ها